✍ معصومه پاداش ستوده

در روزگاری که صدای خنده کودک در بسیاری از خانه‌ها خاموش شده، صدای پارس سگ‌ها جای آن را گرفته است. پدیده‌ای به‌نام «سگ‌فرزندی» در حال گسترش است؛ جایگزینی عجیب و هشداردهنده برای سنت پر برکت فرزندآوری.

در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر، اتفاقی آرام و بی‌صدا در حال رخ دادن است؛ رشد قارچ‌گونه مغازه‌هایی با تابلوی «پت‌شاپ»، ویترین‌هایی پر از لباس‌های رنگارنگ، عطرها، اسباب‌بازی‌ها و تخت‌خواب‌های اختصاصی برای سگ‌ها و گربه‌ها.
بازاری شیک و پررونق، بی‌توجه به مشکلات اقتصادی، دغدغه‌های معیشتی جوانان و بحران جمعیت.

اما در دل این ظاهر رنگارنگ، واقعیتی تلخ نهفته است: پدیده‌ای به‌نام سگ‌فرزندی؛ جایی که یک توله‌سگ، جای نوزادی را می‌گیرد که باید در آغوش یک مادر رشد کند. جایی که زنی، به‌جای شنیدن صدای گریه‌ی فرزندش، دل به پارس سگی خوش می‌کند و مردی، قلاده‌ی حیوانی را در دست می‌گیرد و نام آن را می‌گذارد «زندگی مدرن».

سگ‌فرزندی، تنها یک سبک زندگی نیست؛ نشانه‌ای است از گریز از مسئولیت، فرار از پدر و مادر شدن و بی‌پناهی انسان معاصر در برابر تنهایی.
در حالی که فرزند، ادامه‌ی نسل، امید فردا و بُعدی از کمال انسانی است، جایگزینی آن با یک حیوان خانگی، مسیری است معکوس در برابر حکمت خلقت.

اسلام، مهربانی با حیوانات را توصیه کرده، اما هیچ مکتب الهی یا عقل سلیمی، جایگزینی فرزند با حیوان را نمی‌پذیرد. آنچه در قالب سگ‌فرزندی ترویج می‌شود، نوعی بی‌هویتی فرهنگی است که با تبلیغات پرزرق‌وبرق و سبک زندگی وارداتی، می‌کوشد الگوی جدیدی از خانواده بدون فرزند ارائه دهد؛ الگویی که در نهایت، نسل‌ها را به نابودی می‌کشاند.

ما به آینده‌سازان نیاز داریم؛ به صدای گریه‌ی کودک در خانه‌ها، نه صدای پارس سگ در آسانسور آپارتمان‌ها.
زمان آن رسیده که دوباره به فطرت بازگردیم؛ به جایی که مادر بودن، پدر بودن و فرزند داشتن، بزرگ‌ترین افتخار بود.